Gewend in Gambia

Hallo Nederland!!

Hoe is het daar? Wij veranderen onderhand in negerinnen. Behalve Danielle, die blijft een witvis, haha dit grapje hebben we zelf bedacht, maar er zit zeker  een kern van waarheid in. 
 
Overdag lopen we rond in twee kokosnoten en een bananenblad, het is hier zo heet, we moeten wel! De vele regen heeft plaatsgemaakt voor zon en hitte. Oke we hebben wel wat meer aan dan dat, maar wel veel hetzelfde. Wat we vandaag aanhebben wassen we de volgende dag uit zodat we maar twee setjes kleren nodig hebben, want alles is ranzig! 

We zijn al echt gewend aan het Afrikaanse leven: geen licht in de woonkamer, slaapkamer en badkamer, een koelkast die 40 graden is van binnen, een dode kakkerlak in de keuken en een douche die alleen maar koud water geeft en niet optimaal werkt. Zo moeten we op onze knieën douchen omdat we anders een pisstraal hebben. 

Wat waren we blij, we zouden afgelopen zaterdag eindelijk naar bansang gaan. Dit plan viel letterlijk in het water. We moesten naar de coucil of nursing komen en daar werd ons verteld dat we niet naar Bansang konden vertrekken omdat onze accomodatie door een storm is opgeblazen. Veel huizen zijn verwoest en daken zijn van de huizen afgewaaid door het vele noodweer en daarom is het niet veilig voor ons. Vandaar dat onze plannen gewijzigd zijn. We zijn onze stage nu begonnen in Banjul en vertrekken over zeven weken naar Bansang. 

Overdag zwemmen we heerlijk in de zee, s avonds gaan we naar het stand om te sporten en het ziet er dan zwart van de mensen. Letterlijk en figuurlijk. Alle mannen trainen hier continue en spelen alleen maar voetbal. 

We doen er alles voor om zo goedkoop mogelijk te leven. We maken gebruik van de drankjes en de maaltijden die ons gratis worden aangeboden. Wij vinden onderhand een hoofdgerecht in een restaurant inclusief een drankje voor 5 euro al veel te duur! Als we niet op een feestje zijn uitgenodigd eten we noodels voor 25 eurocent per dag. 

We maken zoveel gekke dingen mee, we zullen er een paar vertellen:

- Geld wisselen. Normaal gesproken doe je dat bij de bank, maar wij doen dat op de Afrikaanse manier: illegale geldhandel. De eerste keer was best spannend, maar onderhand zijn we er aan gewend. Je wordt in een donker hoekje achter een gordijntje gezet en er worden dan grote pakketten dalasis in je handen gedrukt die je vliegensvlug moet tellen. Ilse en Danielle willen hier altijd zo snel mogelijk weg, helaas moeten ze altijd wachten op Charlotte die niet heeft leren tellen op de basisschool. Daardoor duurt het altijd een kwartiertje langer. 

- Eerlijk zullen we alles delen. Zo ook het laatste dropje van Danielle. Charlotte had deze al in haar mond. Ilse was jaloers, na drie keer kauwen eiste ze het dropje op. Het voorgekauwde dropje stopte Ilse gretig in haar mond. Niemand had verwacht dat Daan deze nu nog op zou eisen, maar jawel hoor. Na drie keer kauwen ging het dropje door en zo ging hij nog een paar keer rond.

- Aandacht van jongens krijgen we genoeg. Ze zeggen allemaal dat ze van ons houden en graag cappuccino kinderen met ons willen. De zwarte kleur van koffie en onze witte kleur van melk. Al met al redden we het prima om ze van ons af te slaan. 

- Gisteren lagen we op het strand toen er in een keer een kerel de zee uit kwam lopen met een meter grote vis. Geluk voor ons, vis barbecue die avond. We hadden afgesproken om om zeven uur aan te schuiven. Om zeven uur zeiden ze dat het bijna klaar was, gelukkig kregen we om half elf al het eten. Hallelujah we waren uitgehongerd. We vielen aan en hadden zo'n zin in deze verse vis. Ilse en Charlotte gingen bijna over hun nek. Gelukkig vond Danielle het heerlijk en at zij alles op. 

- Toen we op een dag terug kwamen van het strand werd het hoofd van de school heel boos op ons omdat we waren gaan zwemmen. Wat blijkt, bijna geen Afrikaan kan zwemmen en daarom namen ze aan dat wij het ook niet konden. We hebben al een paar pogingen gedaan om mensen te leren zwemmen, dit was slechts tijdverspilling. 

Nu onze eerste stagedagen. We zijn begonnen op de Man Medical Ward. Iedere patiënt heeft een ander ziektebeeld. Dit varieert van malaria tot tuberculose.  We moeten nog wel even wennen aan de Afrikaanse werkwijze. Er staan veel verpleegkundigen en artsen op weinig patiënten en er is weinig te doen.  De patiënten zijn erg ziek en wij zijn al snel bang besmet te raken. Zelfs de verpleegkundigen zeggen dat het een risicovolle afdeling is om op te werken. Op deze afdeling zijn we maar 1 week. De komende weken gaan we naar de vrouwenafdeling, de kinderafdeling, de verloskunde, de kraamafdeling en de eerste hulp. 

De dag is als volgt: we horen om acht uur te beginnen, echter komt de dagdienst pas rond negen uur binnen lopen aangezien er van acht tot negen toch niets te doen is. Dan begint de artsenvisite, deze neemt twee tot drie uur in beslag. Daarna is het afwachten tot het twaalf uur is en precies om twaalf uur wordt de medicatie uitgedeeld. Vervolgens is het wachten tot we iets kunnen doen voor een patient. Zowel dag als nacht is er bezoek: de familie maakt eten voor de patient en helpt met het wassen. 

We zijn benieuwd naar de volgende afdelingen! 

We vermaken ons prima met z'n drieën. We hebben super veel lol en maken de gekste en grappigste dingen samen mee. We snappen nu ook waarom iedereen Gambia 'the smiling coast of Africa' noemt: we lachen de hele dag door!

Dikke kus van Ilse, Daan en Lot!