Bush bush

Hallo!!

Op dit moment zitten we in Bansang, oftewel de bush bush. Om het verhaal compleet te maken vertellen we eerst over onze laatste twee weken in Banjul.

De laatste stageweek in Banjul was op de eerste hulp, ‘the accident and emergency.’ Deze bestond uit drie afdelingen; The triage, de chirurgische afdeling en de medische afdeling.

Op maandag liepen we stage op the triage. Dit is een afdeling waar alle nootgevallen binnenkomen. Mensen worden hier onderzocht en gediagnosticeerd door dokters en verpleegkundigen. Aan de hand van de ernst van de ziekte wordt bepaalt wat er met de patiënt gebeurd: naar een afdeling of terug naar huis. De hele dag door is het ontzettend druk op deze afdeling. Bij de hele acute gevallen komt er meteen een arts bij en deze werden meteen geholpen. Bij de minder acute gevallen werd de diagnose gesteld door verpleegkundigen. Deze mensen moesten netjes op hun beurt wachten. Sommige patiënten kwamen lopend binnen, anderen strompelend en ondersteund door anderen, anderen in een rolstoel en weer anderen werden vanuit een health centre met een ambulance gebracht. Het meest bijzondere vonden wij een jongen die op de achterbank lag en te zwak was om de auto uit te komen. Hij werd door twee mannen aan zij n handen en voeten op een brancard gezwaaid.
Op een gegeven moment werd er een jongen met handboeien om binnengebracht. Hij had drie politie agenten om zich heen. De verpleegkundige vertelde ons dat gevangenen vaak al sterven voor ze hun straf hebben uitgezeten omdat de omstandigheden in de gevangenis zo slecht zijn. Deze jongen werd even onderzocht maar werd al snel weer terug gestuurd naar de gevangenis.

De volgende dag waren we op de chirurgische afdeling. Hier hebben we allemaal grote en diepe wonden gezien. Ook hebben we er ieder een behandeld. De wondbehandeling gaat er hier hardhandig aan toe. De verpleegkundige moest hard lachen om hoe rustig en zacht wij de wond behandelden. Bij een man waren de pezen zichtbaar. De verpleegkundige ging hier echter met zijn gaasje hardhandig doorheen. Hij schreeuwde het uit van de pijn.

Tijdens onze dienst werd er een vrouw binnengebracht met allemaal wonden op haar rug en in haar nek. We vroegen ons af wat deze vrouw had. De verpleegkundige vertelde doodleuk dat ze was neergestoken door haar man. Vervolgens vroeg hij ‘is dit in Nederland niet normaal dan’? Een man mag hier meerdere vrouwen hebben, maximaal vier. Het komt wel eens voor dat een van de vrouwen dan jaloers is en ruzie krijgt met haar man. Deze vrouw had een messteek in haar nek en vijf in haar rug. Het zag er zo zielig uit, de vrouw heeft gehele dienst met grote ogen naar het plafond gestaard. De man krijgt helemaal geen straf, had de vrouw maar niet jaloers moeten zijn. Deze patiënt heeft echt veel indruk op ons gemaakt.

Op de medische afdeling hebben we ook een dag stage gelopen. Het enige wat hier indruk op ons maakte was de wondzorg van een voet. Twee van de vijf tenen waren al geamputeerd en een derde hing eraan en stond op het punt om eraf te vallen. Met half dichtgeknepen ogen keken we toe hoe de wondzorg plaatsvond, we waren zo bang dat het teentje eraf zou vallen.

Deze week hebben we ook een dag een college gevolgd. Het was net of we weer terug waren op de middelbare school; Iedereen die door elkaar schreeuwt.. Netjes op de afgesproken tijd zaten wij binnen. Een uur later kwam de leraar binnen en weer een uur later begon de les. Het was een interessant dagje.

In de week daarop kwamen Charlottes ouders. We reisden met zijn drieen naar Kotu, waar zij verbleven. Hier hebben we ook het eerste zwembad gezien, jeetje wat was dat lekker!! De rest van de dag hebben we lekker met zijn allen op het strand gelegen en al onze verhalen verteld. De volgende dag kwamen ze naar ons in Banjul. Hier hebben we ze rondgeleid door het ziekenhuis en over de drukke markt. De rest van de week heeft Charlotte leuke dingen met ze gedaan!

De hele week was het hartstikke druk want iedereen was aan het voorbereiden voor Tobaski. Dit is een islamitisch feest. Het draait deze dag om gezelligheid, samen zijn met familie en veel eten. Wij werden uitgenodigd door een familie om samen met hen Tobaski te vieren. Om tien uur ’s morgens liepen we ernaartoe, net op het moment dat de Moslims klaar waren met bidden in de moskee. We wisten niet dat er zoveel mensen in een moskee pasten, ze bleven er maar uitkomen. Iedereen was goed gekleed. Bij het huis van de familie stonden drie rammen klaar om geslacht te worden. De Moslims slachten deze dag dieren als offer. Hoe rijker je bent, hoe meer rammen je kan kopen. We stonden toe te kijken hoe de ene naar de andere ram werd geslacht en vervolgens werd ontleed. Vanaf het begin tot het eind hebben we het meegemaakt; van een levende ram tot het moment dat hij op ons bordje lag. Terwijl de mannen bezig waren met het ontleden van de ram waren de vrouwen aan het koken. De mannen en vrouwen gingen vervolgens apart eten. Best lastig om alleen met je rechterhand alleen het vlees van de ribben af te eten, maar het smaakte prima! Verschillende delen van de ram hebben we geprobeerd. Het was leuk om deze dag mee te maken.
Net op het moment dat we ons huisje in Banjul wilden gaan schoonmaken kregen we bezoek van verpleegkundigen uit het ziekenhuis. Ze boden meteen aan om te helpen. Dat was mooi: wij op een bankje en de heren aan het soppen.

Maandagochtend hadden we om zeven uur ’s morgens afgesproken met onze chauffeur die ons naar Bansang zou brengen. Aangezien in Afrika nooit iets op tijd gebeurd deden wij het rustig aan, maar stipt om zeven uur stond deze beste vent er. De rit duurde zeven uur lang. Het eerste deel was een mooie geasfalteerde weg maar het laatste deel was een zandweg met alleen maar diepe kuilen. Hoe verder we het binnenland inreden hoe meer we ‘het echte Afrika’ zagen: Gebouwen maakten plaats voor hutjes, er staken apen over de weg heen en gezonde kindjes veranderden in kindjes met hongerbuikjes. Aangekomen in Bansang was het echt een en al armoede tot we het terrein van het ziekenhuis opreden. Het ziekenhuis ziet er goed uit, omdat veel Europeanen het ziekenhuis in Bansang sponsoren. Toen we het terrein opreden zagen we allemaal kapotte huisjes, door de storm waar we twee maanden geleden over vertelden. Doordat deze huisjes verwoest waren mochten wij in een heel mooi huisje achterop het terrein.

De mensen zijn hier veel vriendelijker dan in de hoofdstad! Binnenkort vertellen we jullie meer over Bansang!!