Back To Basic

Na lange tijd, hier eindelijk weer een berichtje vanuit het verre Afrika!

Afgelopen tweeënhalve week hebben we in Bansang doorgebracht. Het is hier héél anders dan aan de kust en wij vinden dit echt veel leuker! Dit is het Afrika waar wij al die tijd over hebben gedroomd.

De eerste week was natuurlijk even wennen, maar we voelden ons al snel welkom. Alle mensen zijn hier super gastvrij en heel erg lief. Het enige wat ze van ons verwachten is vriendschap!

We hebben stage gelopen op de verloskunde, helaas voor ons waren er maar weinig bevallingen en was er eigenlijk niets spectaculairs te zien.
In de tweede week gingen we naar de Out Patient Department (Eerste hulp). Voor het ziekenhuis staan dagelijks rijen vol met mensen afkomstig uit Gambia, Senegal, Mali en Guinee-Buissau. Je leest het goed, mensen uit omliggende landen komen hier omdat de zorg heel goedkoop is. De ene patiënt heeft een dagenlange wandeltocht achter de rug terwijl de andere patiënt met een gebrekkig busje wordt gebracht. De OPD is een kleine ruimte waar aan de lopende band de patiënten gediagnostiseerd worden. Er is een dokter aanwezig voor de wat ernstigere gevallen en de rest van de patiënten wordt beoordeeld door verpleegkunde studenten! In veel gevallen komt het hele gezin over, ieder met een verschillend kwaaltje. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat is het hier heel druk. Patiënten blijven maar komen..

Deze week hebben we in één dag tijd het échte Afrika ervaren! In eerste instantie besloten we om naar de markt te gaan om leuke souvenirtjes te halen. Aangezien hier nooit toeristen komen, was er dus ook geen één winkeltje met souvenirtjes! Daarom besloten we om de rivier maar eens over te steken. In een gammel bootje, zonder motor, werden we naar de overkant gevaren. Deze oversteek koste ons 3 Dalasi per persoon (€0,075)! Aan de overkant aangekomen kwamen we gelijk in een andere omgeving terecht. Een lange, eindeloze zandweg met aan beide kanten de bushbush. Af en toe stond er een “verdwaald” dorpje tussen. Per dorpje was er ook een waterput aanwezig waar het hele dorp hun water uit kon halen. De kindjes in deze hele arme dorpjes droegen soms helemaal geen kleren of in de meeste gevallen gescheurde kleren. Hun bolle buikjes waren duidelijk zichtbaar. Een vrouw riep ons naar zich toe en duwde haar baby’tje in onze armen. Ze vroeg of we alsjeblieft haar baby’tje mee wilden nemen, zodat het een goede toekomst zou krijgen. Ondanks dat we dit heel erg graag zouden willen, zou het nooit mogelijk zijn.
Nadat we een gids hadden gevonden zijn we de echte bushbush ingegaan. De gids zou ons “de weg” wijzen. Het was een lange tocht met alleen maar takken tegen onze hoofden en benen, struiken waar we dwars doorheen moesten lopen en oerwoudgeluiden om ons heen. Fantastisch om mee te maken!
De perfecte afsluiter van deze dag was dat we achterop een kar die werd getrokken door een ezel terug naar huis werden gebracht! Ondanks dat we lopend sneller waren geweest, was dit toch wel een “Africa Experience”!

Aan het eind van deze week kwam onze lerares met een groep studenten langs in Bansang. Deze groep werkt mee aan een project en zal 2 weken in Gambia verblijven. Het was heel leuk om weer een keer Nederlanders te zien en te spreken! Best raar ook! We hebben ze rondgeleid in het ziekenhuis en ze waren erg onder de indruk van wat ze te zien kregen. De emoties liepen hoog op, terwijl het voor ons allemaal al heel normaal is.
Een dag later gingen we de groep meehelpen om het health centre in Brikama Ba schoon te maken. ’s Morgens vroeg reden we er heen en begonnen meteen fanatiek met schoonmaken. We haalden alle spullen naar buiten en daarna kon het echte werk beginnen. Terwijl Daniëlle de studenten hielp om binnen alles schoon te krijgen, stonden Charlotte & Ilse buiten alle bedden te poetsen. De spinnenwebben hingen aan de bedden en de bloedvlekken zaten in de matrassen, hier wordt gewoon echt nooit goed schoongemaakt. Na een dag hard werken waren we doodmoe, maar het health centre zag er weer als nieuw uit!

Afgelopen week hebben we onze hygiëne presentatie gegeven aan de groep Nederlandse studenten en aan een paar Afrikaanse studenten. Deze Afrikaanse studenten waren zo enthousiast, dat we onze presentatie volgende week aan alle studenten van deze school zullen geven! Best spannend, maar hartstikke leuk!

De afgelopen twee dagen zijn Charlotte & Ilse op trekking geweest. Dit houdt in dat je met een paar verpleegkundigen met een jeep naar een dorpje in het binnenland rijdt. Hier worden alle zwangere vrouwen en kinderen tot 5 jaar onderzocht en baby’tjes en kindjes tot 1,5 jaar gevaccineerd. De rit er naar toe was al een ervaring op zich. We zaten achterin de laadbak van een jeep. We moesten ons stevig vasthouden met de hobbelige zandweggetjes en de laaghangende takken van bomen. We kwamen in een klein dorpje aan waar een overkapping van houten takken stond. Hier stonden rijen vol vrouwen en kinderen onder en voor. Wij gingen deze dag helpen met het vaccineren van kindjes. Na een paar vaccinaties te hebben meegekeken, mochten we al snel aan de slag. We vaccineerden kindjes tegen tuberculose, hepatitis B en DTP. De hepatitis B en DTP vaccinaties waren best simpel om te geven, dit was kortgezegd gewoon een prikje in het armpje of het beentje van het kindje. De tuberculose vaccinatie was daarentegen wat ingewikkelder. Hierbij moest je het armpje strak goed vasthouden en de huid strak trekken. De naald duwde je een klein beetje in het armpje waarna je de huid iets omhoog duwde. Hierdoor werd de vaccinatie onder de huid toegediend. Het kindje protesteerde natuurlijk hevig, maar omdat je het armpje goed vast had, ging het allemaal goed.

De volgende dag hebben we bloed geprikt bij zwangere vrouwen. Dit bloed wordt getest op aids. Na een paar keer mee te hebben gekeken mochten we het gelijk al zelf. Wat waren we blij toen we allebei al gelijk bij de eerste keer het bloed in het buisje zagen stromen! Best lastig om op een zwarte huid de aderen te vinden!

Tot slot hebben we deze dag geholpen met het wegen van kindjes. Ze worden in een soort tuigje gezet en aan een weegschaal gehangen. Veel kindjes kukelden voorover door de zwaartekracht, waarna de moeder het kindje snel op moest vangen.

Bij het invullen van geboortecertificaten hebben we ons erg verbaasd over de moeders van de kindjes. Wanneer we naar de geboortedatum van de baby’tje vroegen keken de moeders ons verbaasd aan. We kregen antwoorden als: “met Tobaski” of “ongeveer twee weken geleden”.

Ook hebben we ons verbaasd over hoe de arts vast stelde hoeveel weken een vrouw zwanger is. Hij voelt een paar seconden aan de buik en stelt dan met zekerheid het aantal weken zwangerschap vast.
Nog één maand te gaan tot we “eindelijk” weer in Nederland zijn! Ilse & Charlotte raken maar niet uitgepraat over Nederland, aangezien ze toch wel erg veel naar thuis verlangen en veel dingen missen. We beseffen nu echt hoe geweldig het leven in Nederland wel niet is en hoe blij we zijn met onze familie en vrienden!

Op naar de laatste 2 weken stage!

Veel Liefs uit Afrika! xX

We missen jullie!