Baby'tjes, voetbal en nachtelijke gebeurtenissen.

Hallo allemaal! 

Weer een stage week voorbij dus tijd voor een nieuw verhaaltje. 


Labour ward. 
Afgelopen week hebben we stage gelopen op de Labour Ward, de verloskunde. 

We hoopten heel erg dat we deze week ten minste een bevalling zouden zien. Nou dat werden er al vijf op de eerste dag! De wachtkamer zat vol en alle bedden waren bezet met hoogzwangere vrouwen. 

De eerste bevalling (na tien minuten op de afdeling) was best spannend, want geen van ons had eerder een bevalling in het echt gezien. Het ging allemaal verrassend snel. Voor we het wisten lag er een lief klein baby'tje te huilen. De placenta werd na de bevalling meteen uit het lichaam getrokken, dat zag er wel heel ranzig uit! Het lijkt net een orgaan dat het lichaam verlaat. 
De baby'tjes werden bij elkaar in een coiffeuse gestopt en niet bij de moeder. Geen enkele moeder trok het kindje naar zich toe of waren überhaupt nieuwsgierig hoe het eruit zag. Het enige wat twee moeders zeiden 'aah is het een jongetje, ik wilde echt graag een meisje.' De vrouwen bevielen op bedden waar geen laken op lag en het bed werd nauwelijks schoongemaakt, met al het bloed, voor de volgende er weer op lag. Ach en met gebrek aan een matras beval je toch gewoon op het ijzeren frame van een bed? 

 Sommige bevallingen gingen super snel, echt floep en daar was het kind en andere duurde zoo lang dat de vrouw kermend en bloedend op de grond lag. We hebben ook een baby met een waterhoofd gezien en een kindje dat twee maanden te vroeg ter wereld kwam. De moeder van dit te vroeg geboren kindje werd zonder verdoving in geknipt en ook later zonder verdoving dicht gehecht. Ze kreeg pas pijnstilling toen alles achter de rug was. De vrouw had zoveel pijn!

Bij een vrouw ging de bevalling erg moeizaam. Er werd een broeder geroepen die op een krukje naast het bed ging staan en met zijn volle gewicht op de buik ging drukken. De verloskundige stond klaar om het kind er aan zijn hoofd uit te trekken. 

Naast de coiffeuse staat een karretje waar je spulletjes op kan zetten en de baby'tjes gewogen kunnen worden. Hieronder liggen meestal drie dode baby'tjes in doekjes gewikkeld. Deze worden dagelijks door de ouders in een kartonnen doos mee naar huis genomen. Er wordt helemaal geen aandacht besteedt aan de familie van het overleden kindje. Er wordt aangewezen welk kindje het is en ze kunnen inpakken en wegwezen..

Dinsdag gingen we vol goede moed onderweg naar stage, hopend op weer zo'n spannende dag. Zo spannend en druk als de maandag, zo rustig was de dinsdag. Er was geen enkele bevalling of patiënt. 

Woensdag begon de dag behoorlijk rustig. We hebben in totaal twee bevallingen gezien. Bij de eerste bevalling had het kindje wat gebrek aan zuurstof, doordat de navelstreng om zijn nekje zat. Gelukkig kon het mannetje na wat hulp zelfstandig ademen! 
De tweede bevalling was minder leuk. De moeder is vorige week gevallen, hierdoor is de placenta verschoven en gescheurd. Haar zoontje heeft dit helaas niet overleefd. Toen het hoofdje van het baby'tje er uit kwam, spoot het bloed er uit! Best heftig om te zien. Toen de rest van het lichaampje er uit kwam, spoten er ook nog liters bloed uit haar lichaam. Alles zat onder het bloed. Zelfs de verloskundige moest opzij springen om het bloed te ontwijken. De grond was rood van het bloed dat maar bleef komen. De placenta werd er uitgehaald: een groot stuk, gevolgd door allemaal restjes van de placenta. Dit was ook een grote bloedmassa! De moeder huilde maar even, we wisten niet of dit door de pijn kwam of door het verlies van haar zoontje. Haar zoontje kreeg ze trouwens niet te zien. Deze werd gelijk in een doek gewikkeld en op de 'dode baby'tjes kar' gelegd! De vrouw mocht even een telefoontje naar huis doen en dat was het. Verder werd er geen aandacht besteedt aan haar. 

Donderdag was een fantastische dag! Ilse mocht mee met een operatie waarbij een kindje met een keizersnede ter wereld kwam. Daarna mocht Charlotte mee en Danielle mag volgende week. We kregen een operatiepak aan en maskers, mutsjes en schoenen. In een erg rommelige kamer met tientallen medische en verpleegkundige studenten en tientallen artsen werd de vrouw geopereerd. Toen de vrouw onder narcose werd gebracht begon ook de rustgevende muziek, dat tevens erg slaapverwekkend was want de helft van de studenten lag half te slapen. Er werd een incisie in de onderbuik van de vrouw gemaakt. Er stonden drie artsen om de vrouw heen die de operatie voornamelijk zouden uitvoeren. De een stak zijn hand in de incisie en trok het hardhandig naar rechts, de andere arts naar links en de derde maakte het gat groot naar beneden toe met een instrument. Hierdoor werd de baarmoeder zichtbaar. Hier werd ook een incisie in gemaakt en een van de artsen mocht even graaien in de grabbelton. Zo ging het echt, de arts stak zijn hand zo ver in het gat en kwam even later met het kindje naar buiten. Tot nu toe duurde het maar tien minuutjes. Nadat de baarmoeder was dicht gehecht leek het net op een rollade: je weet wel vlees met touwtjes te strak eromheen gebonden. 

Terug op de afdeling was er een jonge vader die we gister al hadden gesproken voor zijn vrouw beviel. We vonden het zo goed dat hij erbij was, aangezien er verder geen enkele vader te bekennen is! Zijn vrouw was gister bevallen en het kindje had een beentje dat de verkeerde kant op stond. Danielle en Charlotte moesten met hem mee lopen om de weg naar de neonatologie te wijzen. Hier verwezen ze ons door naar de orthopedie. Bij de orthopedie was een hele arrogante Cubaanse arts (het zal ook eens niet met die cubanen hier) die zei dat de vader maar een andere keer moest terug komen. Dit pikten wij echt niet want het baby'tje moest snel geholpen worden omdat nu de botten nog flexibel zijn en het nu nog geen pijn doet. Charlotte zei dit tegen die arts en die bleef heel arrogant weigeren. Ze kon hem wel wat doen! Ze werd een beetje boos en zei dat de hulp echt noodzakelijk was en toen werd het kindje godzijdank geholpen! Het beentje werd in de juiste positie gebogen en gespalkt. We waren zo blij en de vader van het kindje ook. Hij was ons zo dankbaar! De papa en mama hebben ons wel honderd keer bedankt. 


Voetbal.
Afgelopen zaterdag gingen Danielle en Ilse naar een voetbalwedstrijd kijken. We zagen al allemaal mensen op huizen en vrachtwagens staan. Later bleek dat deze de wedstrijd niet konden betalen en maar een ander plekje buiten de omheining moesten zoeken. Bij aankomst begon het te regenen. Iedereen met een mooi plekje hield een stoel boven zijn hoofd, een goede vervanging voor een paraplu. Natuurlijk kregen wij een mooi plekje op de tribune / blokken cement. De wedstrijd op zich was niet zo spectaculair. Het was een echte Afrikaanse wedstrijd, alles ging op een rustige manier. Er was zelfs beveiliging aanwezig. Dit waren mannen met enorme geweren, knuppels, handboeien en helmen op. De wedstrijd eindigde met 1-1. Met elk doelpunt barste de emotie los bij de toeschouwers. Na de wedstrijd mochten we het veld op. De spelers liepen in hun voetbaloutfit terug naar huis. 

Ongedierte.
Wat er dinsdagnacht toch gebeurde! Ilse werd wakker van een zweetdruppeltje dat van haar onderrug naar haar nek rolde. Best raar, hoe kan een druppeltje nou omhoog klimmen? Ze besloot op haar rug te gaan liggen en voelde iets in haar nek bewegen. Rustig sloeg ze haar rechterhand een keer door haar haar. Ze hoorde 'plof' en toen getrippel. Ze pakte haar zaklampje en ging rechtop in bed zitten. Ze zag iets wegkruipen. Ze besloot om maar eens even haar bed uit te gaan. Ze maakte eerst Danielle wakker en omdat het zo'n gigantisch beest was riep ze ook Charlotte. Samen gingen ze op zoek naar het beest maar dat was niet te missen aangezien het een kakkerlak van wel tien centimeter was! Wat zijn we toch een mietjes, niemand durfde hem te doden. Ilse slaapt voortaan bij Charlotte in bed.

Een ander mooi nachtelijk verhaal. Charlotte droomde gelukzalig over Youri. Toen ze haar ogen opende kon ze haar geluk niet op, want daar lag hij! Vol enthousiasme stak ze haar hand opzij om hem even aan te raken. Ilse dacht 'wat overkomt me nu?' Toen Charlotte de harde realiteit onder ogen zag schoot ze in de lach. 


Voor iedereen die ons mist, er zit al 1/3e deel van ons avontuur op hoor!

Heel veel liefs & tot de volgende keer!