Feest, ziekenhuis en leuke gebeurtenissen!

Hallo koud Nederland!!

Bedankt voor alle leuke reacties de vorige keer! Vinden we heel leuk om te lezen!

De afgelopen twee weken hebben we alweer zoveel meegemaakt! Te beginnen bij de verjaardag van Charlotte.

’s Morgens vroeg werd Charlotte gewekt door wel tien verschillende verjaardagsliedjes in wel tien verschillende talen. Ilse had slingers in haar koffer verstopt, deze mocht Charlotte zelf ophangen. We waren uitgenodigd door een verpleegkundige om een kerkdienst bij te wonen.

Na de dienst moesten we snel terug want er was een surprise party voor Charlotte geregeld. Bij een aantal vrienden gingen we lunchen. Ze hadden een heerlijk verjaardagsmaal voor ons gemaakt, met extra veel groenten! We dansten de hele middag. Een vriend had ons ijs beloofd, maar een vriezer kennen ze niet, maar gesmolten ijs smaakt ook best goed. We hadden zo ontzettend veel zin in de taart die voor ons was gemaakt en we hadden hem al rond een uur of twee verwacht. Maar onze vrienden zeiden dat we geduldig moesten wachten. Wij hadden de taart gezien met ‘happy birthday to Charlotte’ en keken ernaar uit om deze met ons zessen op te eten. De taart was groot genoeg om ieder een royaal stuk te geven. Maar hoe verder de avond vorderde hoe meer mensen er kwamen. Wij kenden deze mensen echter niet, maar ze kwamen wel voor Charlottes feestje. En natuurlijk moest de taart onder iedereen verdeeld worden. Wat hebben we genoten van dat ene kleine hapje.

De dag hierna begonnen we op de Female Medical Ward. Natuurlijk waren wij weer om acht uur aanwezig, terwijl de rest van de verpleegkundigen rond negen uur kwam binnenlopen. Deze afdeling was net als de mannenafdeling redelijk rustig.

Omdat het erg rustig was op de vrouwenafdeling kregen we een rondleiding door het mortuarium. We mochten hier alles zien, van de autopsie ruimte tot de vriezers. De man die hier werkte liet vol trots al de dode lichamen in de vriezers zien. Wij vroegen waar de kindjes lagen. Hierop pakte hij zo enthousiast een doos uit de vriezer dat het baby’tje bijna uit de doos vloog, in onze armen.

Ook hebben we, op eigen initiatief, een rondleiding door het hele ziekenhuis ondernomen. Alleen omdat we een verpleegkundige hier zijn mogen we overal naar binnen en kunnen we alles zien. We kwamen op de IC waar geen enkele apparatuur te bekennen was. Het is gewoon wachten tot iemand het overleeft of niet. Ook hebben we de polikliniek, de verloskunde, de chirurgische afdelingen, de eerste hulp en het laboratorium gezien.

Toen we eindelijk eens een dagje lekker relaxed op het strand lagen, alle drie bijna lagen te slapen en hadden besloten even een dagje alle mensen om ons heen te negeren gebeurde het volgende.
Ilse hoorde voetstappen naast zich. Stiekem opende ze een oog om te kijken of er weer iemand ons kwam storen. Toen Ilse haar ogen openden stonden er op een paar meter afstand een kudde van wel dertig stieren die in een lange rij recht op ons af kwamen. Ilse riep ‘wegwezen!!’, verbaasd over ons reactievermogen stonden we binnen een seconde van een afstandje toe te kijken hoe de stieren over onze handdoeken heen banjerden.

Op 23 september gingen we naar een naamgeving ceremonie van een baby. We dachten dat dit een soort doopfeest zou worden en waren erg benieuwd. Toen we aankwamen op het feest waren we precies op tijd om te zien hoe het hoofdje van het kindje werd kaal geschoren, dit was tevens het belangrijkste van het hele feest.

Als offer werd er een geit geslacht. Op een meter afstand stonden wij, elkaars handen fijnknijpend, toe te kijken hoe de geit werd geslacht. Ondertussen probeerden wij het bloed te ontwijken dat uit de doorgesneden slagader spoot! Nooit geweten dat geitenvlees zo lekker smaakt!

Op dit feest kwamen wel tweehonderd mensen. Vrienden, familie, kennissen, maar ook mensen die ze niet kenden, zoals wij. Al deze mensen aten mee en daarom hebben we wel acht uur op ons eten gewacht.

Op 24 september was onze eerste dag op de kinderafdeling. Allereerst kregen we een rondleiding door het kinderziekenhuis. We kwamen op de Neonatologie. Hier zagen we baby’tjes die zo klein waren dat we niet eens wisten dat die in leven konden blijven. Sommige baby’tjes waren al naar zes maanden zwangerschap uit de buik gekomen en net zo klein als anderhalve hand.

Hierna gingen we naar de chirurgische en brandwonden afdelingen. Sommige kindjes werden helemaal vrolijk als ze ons zagen, anderen begonnen spontaan te huilen bij het zien van onze witte gezichten.
Hierna zijn we naar de eerste hulp voor kinderen geweest. Hier hebben we ieder een dag meegelopen.

Ook hier, op de Special Care Unit, kwamen verpleegkundigen veel te laat binnen. Op andere afdelingen beginnen verpleegkundigen al om negen uur met de werkzaamheden, maar omdat hier de moeders voor hun kindjes zorgen begint de verpleegkundige pas om half twaalf met werken.
De meeste kinderen op deze afdeling lijden aan malaria, een ernstige longontsteking of ondervoeding.

We doen op deze afdeling de controles bij de kindjes en helpen bij het klaarmaken van medicatie en vinden vooral de doelgroep erg leuk.
Gisteren hebben we een lange warme dag gehad. We gingen met de ferri naar Barra. Een ferri is zo’n Afrikaanse boot waar werkelijk alles op wordt vervoerd. Je weet wel zo’n boot die laatst nog is gezonken in Zimbabwe. Op deze boot wordt werkelijk alles vervoert: Geiten die beslist de pont niet op willen en er even min weer af, auto’s, vrachtwagens vol met uien, bankstellen, balen pinda’s en katoen, wasteilen met de meest uiteenlopende inhoud, eten, een kudde koeien, vooral heel veel mensen en wij natuurlijk. We hadden al enge verhalen gelezen in ons boekje over zinkende of kapotte boten en ja hoor, in verband met problemen vaarde de ferri niet. Oplossing: met vijfenzeventig mensen in een heel klein bootje dat volstaat met water. Ach wat zit je dan op je gemak.
Alleen al op de boot komen is een kunst. Wij stonden gewoon te kijken naar de bootjes vanaf het strand toen we abrupt door mannen werden opgetild en naar het bootje werden gesjouwd, door het water dat tot aan hun navel stond. En Ilse en Charlotte maar roepen: ‘Tas goed vasthouden Daan!!!’

Na een half uurtje zijn we toch levend in Barra aangekomen. En er was werkelijk niets te doen, heb ik daar mijn leven voor gewaagd? We hebben door het stadje gelopen, dronken wat en wilden weer terug.
De ferri deed het weer dus we kochten kaartjes om terug te gaan. Toen begonnen de echte problemen. De immigratiedienst hield ons aan en wilden onze paspoorten zien. Die hadden we natuurlijk niet mee want alles wordt gestolen op die boot. Wij als brave Nederlandse meisjes legden uit dat we in het ziekenhuis werkten en waarom we onze paspoorten niet mee hadden. Dat was geen probleem, we mochten alweer gaan totdat… Onze gids met zijn dronken hoofd ruzie ging zoeken met het hoofd van de immigratiedienst! We konden hem wel wat aandoen, maar ja, dat kan natuurlijk niet als je in het kantoor van de immigratiedienst staat. Ze dreigden hem op te pakken als hij zijn mond niet hield en wat doet hij, gewoon doorpraten.
We hebben nog nooit zo nijdig gekeken. Gelukkig wist Ilse ons van een levenslange gevangenisstraf te onthouden. Haha oke overdreven. Maar we waren wel even bang, vooral Danielle die steeds trillend zei ‘rustig blijven, rustig blijven jongens, het komt wel goed, gewoon heel normaal doen, niet stressen hoor.’ Haha.

Wij mochten gaan en renden snel de ferri op. Maar de ellende was nog niet over. De ferri vaarde wel maar blijkbaar met een paar motors te weinig ofzo. We hebben er drie uur over gedaan om de rivier over te steken. We zaten in de brandende zon, dus je kan je wel voorstellen hoe erg Daan en Lot op een tomaat leken. Au. Maar dan zegt Charlotte altijd ‘vandaag rood, morgen poepiebruin.’

We waren doodmoe na deze spannende middag maar hadden beloofd nog bij iemand te gaan eten. Daan en Charlotte waren blij dat ze gegaan waren, want hallelujah wat is het eten hier toch altijd lekker!


Gekke dingen die we nog hebben meegemaakt tussendoor:

- Charlotte: ‘Zullen we ’s nachts de lamp op de gang laten branden, ik ben bang dat er een rat naast m’n bed zit.’
Ilse: ‘Nee dan is de lamp eerder kapot en 25 eurocent voor een nieuwe lamp is toch best veel voor hier?!’
Charlotte: ‘Haha jij redeneert zelfs al Afrikaans!’

- Leuk om te weten. Wij doen al een maand lang met dezelfde handdoek. Ilse peinst er niet over thuis twee dagen dezelfde handdoek te gebruiken, maar hier is drie maanden prima.
Charlotte heeft onderhand haar hele koffer al aangehad, terwijl Danielle en Ilse nog steeds in de twee setjes kleren rondhuppelen en zich hier prima in voelen.

- Even een grapje. We liepen op straat achter twee legerdudes. De een had een groen uniform aan en de andere een blauwe.
Charlotte: ‘Ja blauw camoufleert ook niet in de bosjes!’
Ilse: ‘Nee, hij hoort ook bij de luchtmacht.’

- Zijn we een lekkere strandwandeling aan het maken met vrienden en wordt Ilse opeens wild opzij getrokken. Diep verontwaardigt vraagt Ilse waar hij mee bezig is en ziet ze tot haar schrik dat ze bijna op een slang was gaan staan! Elke dag zwemmen wij dus onbewust tussen zeeslangen.

- Er komen steeds meer mankementen in ons huisje. Zo is Danielle al door twee stoelen gekrakt in een week tijd en kreeg onze wc ook steeds meer kuren. De eerste week lekte de wc. Hier konden we mee leven.
De tweede week hebben we flessen door midden geknipt en deze onder de lekkende pijp neergezet. Dit werkte prima.
Afgelopen week spoot het water met liters tegelijk aan beide kanten de wc uit bij het doorspoelen. Vandaar dat onze badkamer / gang / Charlotte slaapkamer / keuken onder water stonden. Eerst spoot het water alleen aan de linkerkant eruit en konden we het water snel opvangen met een emmer. Echter hadden we geen tweede emmer voor de rechterkant, waardoor we nu toch echt de loodgieter het probleem moesten laten fixen.

- Elke vrijdag- en zaterdagnacht kan Ilse niet slapen als bijwerking van de malariapil. Echter heeft Danielle een andere bijwerking; Nachtmerries in haar slaap. Terwijl Ilse de hele nacht naar het plafond staart gaat Danielle naast haar tekeer in bed. Ze praat, ze slaat met haar armen en gaat in en uit bed. Daan is maar wat blij dat Ilse wakker is, die zorgt dat Daan het raam niet uit klimt.

- Charlotte: ‘Mariama heb jij ook een e-mail adres?’
Mariama: ‘Nee wel een huisadres.’

- Wij krijgen altijd allemaal bijzondere dingetjes voorgeschoteld om te proeven, maar toen we die Cornetto eenmaal in de vriezer hadden zien liggen wilden we deze zeker aan onze vrienden laten proeven! Ze hadden nog nooit een ijsje op een hoorntje gezien en begrepen ook niet helemaal hoe dit werkte. De eerste hap was van de bovenkant, de tweede kant van de onderkant. Wat hebben we gelachen toen hij verbaasd keek hoe het ijs aan de onderkant eruit liep.

Er is alweer een maand voorbij. De tijd vliegt en wij genieten volop! Het enige wat we missen is het heerlijke eten in Nederland. Elke dag fantaseren we over wat we willen eten als we terugzijn.
Verder zijn we helemaal ingeburgerd in het Afrikaanse leven. De mensen kennen ons onderhand en we worden niet meer als toerist gezien maar als inwoner. Zo werden we de eerste weken altijd meteen geholpen bij het brood halen, hoeveel mensen er ook voor ons stonden. Tegenwoordig moeten we netjes op onze beurt wachten. Ook worden we op straat al stukken minder aangesproken, heel fijn!

Wij genieten!! Jullie in Nederland ook?

Hoe is het weer eigenlijk? Hier wordt het steeds warmer! De regen maakt steeds vaker plaats voor een brandende zon.

Een dikke NEGERzoen van Ilse, Danielle en Charlotte!!